Ferrari california header
Verde, bianco e rosso accompagnate con giallo e un cavallo, mama mia Ferrari!

Er zijn van die momenten die voorbijflitsen en gelukkig langer blijven hangen dan ze effectief duurden. Een van de meest bezochte mekka’s van de motorsport moet wel Maranello zijn. Zij het nu omdat Enzo Ferrari er ooit de woorden “Second is the First for Losers” liet vallen of omdat Maserati en Ferrari er schouder aan schouder groot werden, ik hou van die plek.

‘Route Dino Ferrari’, thuis van het gigantisch drukke Ferrarimuseum, telt waarschijnlijk meer Italiaanse supercars dan de Benelux. Het zijn niet enkel de meest zeldzame, maar ook deze met een knalrood “drive me” bord boven, die onze aandacht trekken. Voor we het goed en wel beseffen zijn onze laatste vakantiecentjes gespendeerd en overhandigt een Italiaans schone -in ware RNP-stijl– ons de sleutels van een Ferrari California.

ferrari california front

Over de schoonheid van een Ferrari valt niet te twisten. Pinifarina wist wat ie moest doen met potlood en papier en zet hier een lijnenspel van jewelste neer. Het elegante wordt sportief dankzij twee-maal-twee uitlaten, zijdelingse kieuwen en frontale luchthapper. Het is echter pas wanneer je naast, voor of achter de bolide staat dat je het krachtige concept kan vatten. Parte interna krijgen we het typische Ferrari-interieur. Je zetelt in de meest optimale positie en alles is te bedienen op het stuur. Bij de California zelfs een (kleine) achterbank en 14 seconden later is ook het dak weg.  “Push brake to start”. Oh ja, we gaan rijden!

Ferrari sideways

Enkel en alleen voor het geluid zou ik haar kopen. Zo imposant zijn de interne donders van de 454 pk krachtige V8, dat ik er nu nog steeds stante pede kippenvel van krijg. Met of zonder speciaal gevoel ga je maximaal 310km per uur en de sprint naar 100  doe je in of rond de 4 seconden dankzij haar dubbelgekoppelde automatische zevenbak. Words can not describe what’s it like to drive a Ferrari. Met zweetparels op de meest ongewenste plaatsen duwde ik het rechterpedaal volledig in en pas 7.000 toeren later kon ik terug helder denken. Even voet van het gas en genieten van een hernemende motorzucht, waarna ze met een knal in de volgende versnelling schoot.

Je hebt vier rode lampjes en dan is het schakelen geblazen. Verslavend is de snelheid en beangstigend snel stijgt de toerenteller. Bloed dat sneller stroomt, adrenaline die rondgepompt wordt en een relaxte instructeur, wat wil een mens meer onder de Italiaanse zon? Neem daar nog eens bij dat de remmen je fenomenaal tot stilstand brengen, het stuur vlijmscherp instuurt en de tijd is om. Er zijn van die momenten die voorbijflitsen en gelukkig langer blijven hangen dan ze effectief duurden. Gelukkig kregen we ook alles mee op film. Kijken jullie mee?